Miłość w Paryżu?

Natrafiłem na takie oto rozważania na utlenionym portalu i mnie dopadła febra niemalże ze zdziwienia. Błyskotliwość piszącego i jego napinanie się podczas pompowania tematu spotkań z ex-ami i dawnymi sympatiami mogą powalić nawet nosorożca. Oto wywody naszego mistrza radzenia sobie z niezręcznymi sytuacjami:
"....
Kiedy więc w pobliżu waszej żony pojawi się jakaś postać z zamierzchłej przeszłości, naostrzcie broń. Osobnik taki zwykle nie ma żadnych agresywnych zamiarów ani też nie wydaje się zainteresowany burzeniem waszego szczęścia. Są to jednak tylko pozory, w jego czarnej od żądz duszy wszystko kipi, a złe podpowiada mu, że teraz, właśnie teraz, powinien koniecznie przypomnieć sobie, jak całował waszą ślubną małżonkę nad stawem w parku latem 91. Nie łudźcie się, że jego łysiejąca czaszka i grube okulary na nosie zatrą w pamięci żony owo spotkanie sprzed lat. To są szczegóły niewarte uwagi. Ona, kiedy ją potem spytacie, czy ten facet nosił zawsze okulary, zdziwi się, że w ogóle widzieliście jakieś okulary. Ona nic nie widziała, bo projektor jej pamięci przesuwał w jej oczadziałym mózgu zupełnie inne obrazy. Żeby jakoś po męsku wybrnąć z takiej zagmatwanej sytuacji, nie należy oczywiście rzucać się na dawnego amanta z pięściami (a przynajmniej nie od razu), nie należy wypytywać go o choroby i pobyty w szpitalu, by zasugerować żonie i otoczeniu jego słabe rokowania na przyszłość. Trzeba tego człowieka podejść inaczej. Jeśli on pojawia się i znika natychmiast, to w ogóle nie ma problemu. Gorzej, gdy następuje seria "przypadkowych" spotkań z tym panem. Wpadacie na siebie w sklepie osiedlowym, choć wiadomo, że on mieszka w mieście oddalonym o 40 km, spotykacie go w warsztacie samochodowym albo na palcu zabaw dla dzieci, chociaż jego dzieci mają już po 20 lat. Wszystko to są symptomy niezdrowego zainteresowania owego pana waszą rodziną, mówiąc wprost: on ma ochotę zabawić się niewielkim kosztem, licząc na to, że sprawa się nie wyda albo że wy jesteście głupi i nie zorientujecie się, o co chodzi. Jeśli powiecie mu to wprost, uzyskacie zapewne solidną obietnicę, że nic z tych rzeczy się nie wydarzy. Coś w rodzaju; "no co ty, Sergiusz! Jak możesz podejrzewać mnie o coś takiego!". Do tego dodane zostaną błyski oburzenia w oczach, a na koniec padnie deklaracja dozgonnej sympatii dla całej waszej rodziny. Jest to oczywiście pic na drążku i totalna ściema.

Każdy ma jakąś przeszłość

Takie założenie powinniśmy przyjąć na samym początku. Człowiek, który pojawił się niespodziewanie, by zamienić wasze domowe szczęście w stertę dymiących gruzów, także ją ma. Dobrze jest więc podjąć go w domu gościnnie, postawić na stole ogóreczki małosolne i flaszeczkę czegoś mocniejszego. To uśpi jego czujność i przekona człowieka ostatecznie, że ma do czynienia z frajerem, który nie wie, że on obracał jego żonę w czasach studenckich. Kiedy już zaufanie wraz z gorzałką zostanie wlane do serca naszego wroga, możemy zacząć wypytywać go o różne szczegóły z życia, zwracając baczną uwagę na rozmaite niejasności, zakręty życiowe i historie związane z niezapłaconymi zobowiązaniami, nieślubnymi dziećmi czy jazdą po pijanemu na motorowerze. Sami nie możemy pić przy tym zbyt wiele, bo jeszcze gdzieś pomiędzy śledziem i sałatką paprykową przyznamy się do jakichś błędów młodości, a nie o to przecież chodzi. Najlepiej by było, gdyby nasz wróg, który pomylił drzwi, zwierzył nam się ze swoich spraw rozwodowych i niezapłaconych od lat alimentów. Wtedy pozostaje już tylko ustalić numer telefonu kobiety, której jest winien pieniądze, i spokojnie czekać na to, co się stanie po naszym telefonie do niej. Gorzej, gdy facet nie ma nic na sumieniu i do tego wypije nasz alkohol, nie puściwszy pary z gęby. Wtedy należy iść po kolejną butelkę - iść oczywiście do barku, a nie do sklepu nocnego, bo tylko idiota zostawia pijanego ekskochanka własnej żony z nią samą pod jednym dachem. Alkohol serwujemy do chwili, gdy eksamant rozwali się bez przytomności na naszym dywanie lub dopóki żona, która pije ostrożnie, jak to żona, nie wyrzuci go za drzwi, roniąc przy tym łzę rozczarowania. Wtedy możemy, choć z trudem, udać się do sypialni i nie myjąc nawet rąk, uwalić się w pościeli, dumając z satysfakcją o tym, że nasza małżonka myśli teraz o wszystkich mężczyznach same najgorsze rzeczy.

Serca łopoty

Zdarza się oczywiście, że i dla nas zaświeci słonko. Nagle zza rogu wyłoni się odziana jak antyczne bóstwo w dzień swego święta nasza była narzeczona, której przysięgaliśmy dozgonną wierność, miłość oraz to, że ożenimy się z nią, gdy tylko nasza sytuacja materialna jako tako się ustabilizuje. Nigdy nie mieliśmy zamiaru tego robić, przypuszczaliśmy bowiem, jakże słusznie, że owa Marysia czy Karina zainteresowana jest prócz nas także kilkoma innymi panami. Dziś, kiedy spotykamy ją po latach, wspomnienia wracają jak rozniecany gorącym wichrem pożar buszu. Patrzymy w jej oczy i wszystko staje się jasne. Gdyby u naszego boku nie było chrząkającej znacząco żony, natychmiast rzucilibyśmy się na nią i zdarłszy z niej wszystko albo jedynie bieliznę, żeby było szybciej, zrobilibyśmy to, co w XIX-wiecznej literaturze nazywa się skorzystaniem z okazji. Nie próbujmy nawet przekonywać żony, że mogłoby być inaczej. To jest inteligenta kobieta, w końcu wyszła za nas i swoje wie. Jeśli uparcie będziemy obstawać przy tym, że pani, w którą wlepialiśmy wzrok, to tylko znajoma z piaskownicy, nic nie zyskamy i stracimy przy tym szacunek małżonki, którego możemy już nigdy nie odzyskać. Lepiej nie wypierać się tej znajomości. Jeśli żona wpadnie na diaboliczny pomysł, a często tak właśnie jest, żeby zaprosić naszą nową starą znajomą do domu, zgódźmy się. Będzie to oznaczać, że nie mamy zamiaru widywać jej bez wiedzy żony, chcemy oswoić sytuację i nie robić niczego, co mogłoby źle wpłynąć na samopoczucie małżonki. Kiedy obydwie panie rozgrzeją się już kieliszeczkiem nalewki, którą wyciągnęliśmy na tę okazję z najczarniejszych zakamarków piwnicy, postawimy na stole resztę niedopitego alkoholu z poprzedniej imprezy, na której bawił u nas jej znajomy (sami oczywiście nie pijemy, nie jesteśmy przecież samobójcami), i zaczniemy ochoczo polewać obydwu paniom. Kiedy już są dobrze wstawione i mają zamiar udać się na spoczynek, kładziemy je obydwie do jednego łóżka, fotografujemy i tak zabezpieczeni szukamy w starym notatniku telefonu do Krystyny, kobiety, którą dawno temu kochaliśmy naprawdę, ale nasze drogi rozeszły się na skutek intryg złych ludzi. Kiedy po kilku miesiącach żona przeanalizuje biling, zauważy parę numerów, których nie zna, i zacznie sarkać, my z twarzą pokerzysty wyciągniemy z komody zdjęcie, na którym nasza ślubna owinięta w futro eks-kochanki śpi wtulona pod jej pachę. Popatrzymy potem chwilę wzrokiem pogardliwym, ale pełnym litości i wyjdziemy do parku, żeby tam w spokoju zadzwonić, jak co dzień, do naszej prawdziwej nowej starej miłości. "
Mistrzem pomocnego pióra jest niejaki Sergiusz Rot.
Mnie osobiście popisy tego człowieka nie przypadły do gustu, ale może komuś się to spodoba.
Wolałbym za to dowiedzieć się, czy kogoś uderzyły te spotkania naszoklasowe, radości i rozczarowania z pogawędki u boku ex /exa ?
Czy takie zdarzenia są z gatuku bezsensownych, a może wręcz przeciwnie?
Czekam na Wasze opinie

dodany przez: milo70 (4.02)

dodaj do polecanych

Ocena artykułu: 4.76 
Liczba ocen: 8
Odsłon: 3711

Tagi opisujace artykuł: