Zastanawiam się czy ktoś przelicza pobyty po za domem rodzinnym.
Jaki jest rachunek tejże rozłąki?
Kiedy czyta się różne informacje na temat osób, zdarzeń, sytuacji, problemach. Wydaje się, że ponosimy ogromne straty. W rodzinach, które jedno z rodziców przebywa po za domem rodzinnym, jeden, dwa, lub więcej miesięcy. Powstaje ogromny rozłam więzi. Lecz nie zauważamy tego. Jesteśmy w końcu dumni z tego ze dobrze zarabiamy. Dobrze się nam powodzi, że stać nas na dożo rzeczy.

Dzieci pozostawione w kraju tęsknią, cierpią. Jednak mówimy rodzinie, że musi tak być, bo teraz takie czasy, ciężkie czasy, tułaczka.
Kiedyś było lepiej....!
Tylko, że to nie prawda. Ludzie zawsze narzekali i będą narzekać wczoraj, dziś i jutro.
Musi tak być?
Gdybyśmy jasno sprawę postawili to kradniemy swoim pociechom dzieciństwo.
Zasłaniając się trudami życiowymi i bez wyboru.
Pogodzenie życia z wyborem, aby wszyscy wokół mnie byli szczęśliwi to sztuka?

Jeden z mądrzejszych powiedział "Dostaję od życia to, na co się godzę"
Według wszelkich znaków na ziemi i tych słów. To sposób myślenia kreuje naszą rzeczywistość. Czyli My sami.
Więc to, dlaczego nie jestem z rodziną jest nasz świadomy, jednak nie do końca przemyślany wybór. I nie możemy zwalać na trudne czasy. Jednak powinniśmy zacząć myśleć. Są przecież osoby, które mieszkają w Polsce i też stać ich na godne życie.
Dobrze było by dokładnie zastanowić. Czego szukamy w życiu? Poprawy statusu, przygody a może to ucieczka?
Co Ty na to?

Dziękuję Ci TATO że jesteś ze mną