Uzaleznienie od internrtu mozna u siebie zdiagnozowac rezygnujac z niego. Wydaje sie, ze bedac w sieci, czlowiek sie rozwijja, czyta blogi, artykuly, oglada zdjecia, czue, ze zyje w spoleczenstwie, ale to wszystko gowno prawda. Poczulem, ze wszystko co zobacze, uslysze, przeczytam zaczalem kwalifikowac, czy nadaje sie do wcisniecia tutaj i do fajsa. Czytajac ksiazke cieszylem sie natrafiajac na jakies madre zdanie bo moglem je poznie wkleic, uslyszawszy dobra piosenke, zapisywalem jej tytul w drafcie by potem moc sie nim podzielic, robiac zdjecie to samo. Zaczelo mnie to wkurwiac, nie czulem sie soba tylko pajacem laknacym komentarzy, analizowalem to odczucie i doszedlem do wniosku, ze to nie jest meskie, takie wieczne przebywanie w sieci i pieprzenie w bambus, jak kura na grzedzie. W dupie mam takie zycie wiec przestalem i teraz czuje sie lepiej. Jakies gowniane portale i ta cala masa zjebow, odkrylem, ze nie ma wiekszej roznicy miedzy zjjebem online i offline. Ci ktorych tu spotkalem to takie same kutwy jak Ci, z ktorymi pracuje, mozna ich tylko nienawidzic w skrytosci serca i zalowac tego bo to takie gowniane, jezeli sie chce miec czyste sumienie, ja chcem. Ze 3 osoby, ktore tu poznalem sa warte zaiteresowania i jakby sa juz na zawsze osadzone w moich myslach, pamieci i wyobrazni, moze po prostu nie mam szczescia do spotykania dobrych ludzi albo mam szczescie, ze spotkalem ich az tylu. Wlasciwie nie wiem jaki jest sens tego wpisu, nic nikomu nie chcem przekazac, nie mam checi do napisania czegos oszalamiajacego. Spokojniej teraz zyje, nie zameczam sie osiagnieciem czegokolwiek, zaczalem czesciej namawiac siebie do odpoczywania, wyluzowania sie. Nie patrze juz kazdej osobie w oczy zeby przeanalizowac jej wnetrze, przestalo mnie to interesowac, zaczalem odpowiac na spojrzenia. I w takim plaszczu, uszytym z cienia bede sobie zyl dalej i dzieciaki wychowywal, one sa ciekawsze od internetu, daja calych siebie a net tylko wysysa.