Ten post dedykuje Tobie...moj Aniele Strozu....Dzis moje oczy juz nie sa smutne,. a Ty masz kim sie opiekowac....co nie znaczy, ze nie tesknie do tych wszystkich przeszeptanych wieczorow....Brakuje mi Ciebie, Twojej wiary w lepsze jutro i tego optymizmu ...ktorym umiales mnie zarazic ..jak nigdy NIKT,....
Dzis jestem szczesliwsza...a Ty patrzysz z boku, jak ostroznie stawiam kroki...na wyboistej sciezce mojego nowego zycia....Trzymam to piorko na dloni....oby nie zdmuchnal go zbyt szybko porywisty wiatr....Pamietaj, ze jestem....na wyspie....obok...

Wieczor był wyjatkowo chlodny. Z filaznka aromatycznej herbaty, otulona miękkim pledem zasiadlam w fotelu. Wtulona w wygodny mebel wpatrzyłam się w ogien wesoło trzaskający w kominku. Przymknęłam oczy. Chciałam ochronic moje sny, przed jaskrawym światłem dnia. Tak bardzo pragnęłam na duszy dnie ukryc moje teczowe marzenia.
Wciąż miałam nadzieje, ze…
Kiedy otworzyłam powieki zobaczyłam na fotelu obok „Jego”…Szeroko otworzyłam oczy ze zdumienia. Miał ciepły głos i tak urzekającą , chłopięcą twarzyczkę.
Delikatnie ujął mnie za rękę i kładąc palec na ustach dal do zrozumienia, że ja nie muszę nic mówić.
Od tego pamiętnego wieczoru minęły miesiące i kolejne wieczory. Mój Aniol Stroz zabieral mnie nocami w nasz świat. Świat tęczowy, piekny , pelen czarow i magii. Słuchałam Jego szeptu jak urzeczona, czułam się przy Nim wyjatkowo, radosnie i spokojnie.
Z żalem patrzyłam jak znika we mgle. Chłonęłam kazda chwile z Nim, bo nikt, nigdy nie pokazał mi swiata marzen , nigdy nie migotaly tak iskry w księżycowym pyle.
Zaklęty magicznie czas w kryształowej kropli i to drżące powietrze…
Każda chwila z Nim spedzona zostawała w srebrnej szkatułce, pilnie strzezona i pieczołowicie przechowywana. Ta szkatulka stoi na kominku posród bibelotów. Czasem ja otwieram, tak jak dziś, by popatrzeć na te tęczowe wspomnienia.
Słucham Jego glosu, patrzę w Jego wesoła twarz, znowu podaję Mu dlon byśmy mogli zniknąc razem w Krainie Czarów…
Pewnego wieczoru nie pojawil się, gdzies mi zniknał ... Zginał w księżycowym pyle a mnie tęsknota śpiewa kołysanki na dobranoc.
Noce już nie mienia się diamentowo, zgubiłam ścieżkę do krainy czarow, gdzie elfy rozsypuja zloty piasek szczęścia…Bez Niego tam nie trafie…
Może kiedys wróci??? Może za jakis czas, kiedy znowu smutek zagra tkliwa melodie, usłyszy ja i przysiadzie w fotelu obok, delikatnie złapie mnie za reke i zaprowadzi mnie na nasza wyspe zapomnienia…tam, gdzie tylko z Nim czulam się bezpiecznie....slyszac szum Jego skrzydel...