chaotyczny, nierówny - dni dobre przeplatane z tymi, które chciałam spędzić pod poduszką.
Rozwiodłam się. Chyba. Na odpisie aktu ślubu widniało inne nazwisko, niż to które noszę. Zdobycie nowego dokumentu zajęło mi dokładnie dziesięć minut, ale oddaliło orzeczenie sądu o dwa tygodnie. Nie muszę być obecna.
- Ale nie będzie żadnych niespodzianek? - pytam Wyskiego Sądu.
- A tego nie mogę pani powiedzieć - sędzina się śmieje, więc trochę się uspokajam. Wystarczy tych nerwów.
Małżonek robi mi na koniec bezcenny prezent: nie pojawia się na rozprawie. W ogóle nie przyjeżdża do Polski. Nie czyni to jednak przesłuchania łatwym, choć nie chcę wyobrażać sobie jakby wyglądało, gdyby siedział na przeciwko.
Znad stołu sędziowskiego padają pytania obdzierające mnie ze skóry. Jeszcze dwa dni później nawet dotyk powietrza boli.
Zima. Niezbyt mroźna, ale zaskakująco biała. Ja w półbutach i pożyczonym swetrze - taka zima w marcu? W dniu odwilży brodzimy po kostki w snieżnym błocie. Chcę już wracać.
Ale też spotkania z przyjaciółmi, których mi tak tu brakuje. I dziadek, którego udaje się oddać w ręce lekarza. Wreszcie rodzina Kolegi, prawdziwa, kipiąca życiem i miłością; rodzina, którą przywłaszczam sobie bezwstydnie, jako rekompensatę deficytu kontaktów z moimi ukochanymi bliskimi.
Jak mozaikę w bieli ten wyjazd zapamiętam: łzawo-śmieszną, w odbiorze niełatwą. A teraz wylądować szybko mi trzeba. Nowe wyzwania czekają...
Rozwiodłam się. Chyba. Na odpisie aktu ślubu widniało inne nazwisko, niż to które noszę. Zdobycie nowego dokumentu zajęło mi dokładnie dziesięć minut, ale oddaliło orzeczenie sądu o dwa tygodnie. Nie muszę być obecna.
- Ale nie będzie żadnych niespodzianek? - pytam Wyskiego Sądu.
- A tego nie mogę pani powiedzieć - sędzina się śmieje, więc trochę się uspokajam. Wystarczy tych nerwów.
Małżonek robi mi na koniec bezcenny prezent: nie pojawia się na rozprawie. W ogóle nie przyjeżdża do Polski. Nie czyni to jednak przesłuchania łatwym, choć nie chcę wyobrażać sobie jakby wyglądało, gdyby siedział na przeciwko.
Znad stołu sędziowskiego padają pytania obdzierające mnie ze skóry. Jeszcze dwa dni później nawet dotyk powietrza boli.
Zima. Niezbyt mroźna, ale zaskakująco biała. Ja w półbutach i pożyczonym swetrze - taka zima w marcu? W dniu odwilży brodzimy po kostki w snieżnym błocie. Chcę już wracać.
Ale też spotkania z przyjaciółmi, których mi tak tu brakuje. I dziadek, którego udaje się oddać w ręce lekarza. Wreszcie rodzina Kolegi, prawdziwa, kipiąca życiem i miłością; rodzina, którą przywłaszczam sobie bezwstydnie, jako rekompensatę deficytu kontaktów z moimi ukochanymi bliskimi.
Jak mozaikę w bieli ten wyjazd zapamiętam: łzawo-śmieszną, w odbiorze niełatwą. A teraz wylądować szybko mi trzeba. Nowe wyzwania czekają...
Dodany: 19.03.2010 11:35:38 przez
maszka (4.48)
Komentarze (10)
O Mnie
pozostalości po myślach nietrwałych
Poprzednie Wpisy
Kto Obserwuje Tego Bloga?
Wszystkich obserwujących: 6
Blogi innych użytkowników
